مهر غزل

چشم هایم بجز از عشق نبیند هرگز
جام عشق ازلی با شعرا می نوشم

آن خدایی که مرا مهر غزل نوشانده
عادتم داده که با طعم رضا می نوشم

در گذرگاه محبت سر و پا می بازم 
گاه گاهی به عوض سمّ جفا می نوشم

دل دلداه من سینه فراخ است ولی
گر نباشد نفَسم ، آب فنا می نوشم

تابش لطف خدایی دل و جانم بگرفت
بارش قلّه لطفش چون دنا می نوشم

" وامق " از غنچه سرخ سخن دوست شکفت
تا سراپرده جان مهر خدا می نوشم